به‌دلیل توان کمتر افراد فقیر برای پس‌انداز، کشورهای فقیر به‌سختی می‌توانند منابع مالی لازم برای سرمایه‌گذاری را از محل پس‌انداز داخلی تامین کنند. در یک دنیای آرمانی، سرمایه از کشورهای با درآمد و سرمایه زیاد به کشورهای با درآمد و سرمایه کم سرازیر می‌شود، اما به‌دلیل عمق و توسعه کم بازارهای جهانی سرمایه در سال‌های پس از جنگ جهانی دوم و قابل اعتماد نبودن این بازارها به‌عنوان منبع تامین مالی، نیاز به نهادهای جدید برای ایفای این نقش به‌شدت احساس می‌شد.
